Troszeczkę

Miniaturowo, urywkowo. Troszkę gorzko, troszkę podchodzę do tematu, który lubię, ale nie miałam jeszcze okazji o nim pisać, bo patos. Ale skoro ostatnio nie boję się patosu... 

Biegnie przed siebie, plączą jej się ręce i nogi, plącze jej się serce i oddech, o reszcie nie trzeba wspominać; jest poplątana tak bardzo, że ledwo może się poruszać. Wyciąga kończyny jak najdalej przed siebie, próbuje jeszcze przyspieszyć, ale nie ma już siły, jest jej tak ciężko, ten poplątany oddech urywa się momentalnie, kiedy tylko niezdarna stopa zahacza o korzeń.

Za nią ciężkie dyszenie, ale nie ma dźwięku kroków, za nią ciemność, ale nie ma dymu zaklęć.

— Dalej nie pobiegniesz, ptaszyno.

To prawda, nie pobiegnie, nawet nie spróbuje, nie podniesie nawet dłoni, nie poruszy nawet palcem. Nie, ptaszyna dalej nie pobiegnie. Nie chce podnosić głowy, wtula twarz w trawę, wdycha ciężki zapach ziemi w nadziei, że zdusi ten okropny smród strachu, ciągnącego się za nią jak bezpański pies. Nie zdusił.

Nad nią śmiech, cienkie szpilki wbijają się w nerwy, wiłaby się konwulsyjnie, ale jest tak poplątana, że nie może się poruszyć. Trochę krzyczy. Ale tylko troszkę, tak cichutko, żeby nikt nie słyszał, żeby nikt nie pomyślał, że nie ma siły, że w ciemnych piegach nie ma zapalczywości, że gdzieś między rudymi puklami zagubiła się już godność.

Ma wrażenie, że robi się coraz ciemniej, że nadzieja wycieka z niej razem z tym skomleniem, które udaje im się z jej ust wydobyć. Z ostatnim ruchem języka odchodzi w dal widmo wielkiego Harry’ego Pottera, który obiecywał, że będzie. Nie ma go.

Słuch wyostrza się, każdy dźwięk dociera teraz do niej tak wyraźnie, jak nigdy. Przerwali, dali jej odpocząć, Crucio rozpłynęło się w wieczornej mgle. Oddycha, wciąga powietrze, czując jak bolą ją płuca, ostatnio bolały tak po zimowym treningu, kiedy dusiła się zimnym powietrzem, wisząc wysoko na miotle. Chce się odczołgać, chociaż troszeczkę oddalić, malutko, tak, żeby nikt nie pomyślał, że straciła wolę walki. Nie, nie,  to tylko to zmęczenie, to tylko gardło zdarte od krzyczenia w poduszkę, od bezsilności i tego dławiącego przerażenia, które teraz skapuje z jej rzęs razem ze łzami.

Śmiech nad nią robi się szyderczy, bawi ich to, trudno nie zauważyć.

— Nie jesteś już taka dzielna, co, Weasley?

Nie, nie jest.

Ale nie jest tylko troszeczkę, zaraz znowu będzie, jutro przecież trzeba dalej uciekać.