Bukiet kwiatów

Może niektórzy z was wiedzą, że na rejestrze odbywa się konkurs. Pomyślałam, że dobrze byłoby spróbować napisać coś, co będzie miało odgórnie narzuconą tematykę i się zgłosiłam. Dostałam grupę z bukietem kwiatów i napisałam dwie wersje. Pierwsza skupiała się bardziej na... sama nie wiem czym, a druga została wysłana. Pomyślałam, że skoro już coś napisałam, to czemu by się tym nie podzielić. Wiec się dzielę.

Kiedy wchodziło się do pomieszczenia, pierwszym na co zwracało się uwagę był niezwykły zapach. Nie, nie zapach — smród. Duszący, niepokojący, kojarzący się ze śmiercią. Kiedy już oczy przyzwyczajały się do ciemności, wzrok odbijał się od ścian, szukając jego źródła, ale dopiero po dłuższej chwili przyjmowało się do wiadomości, że jest nim smętny bukiet stojący na komodzie. O tej porze dnia ciężko było rozróżnić kolory, ale od razu zwracało się uwagę na to, że kwiaty powinny wyglądać zupełnie inaczej. Osłabione łodygi przyginały się do ziemi pod ciężarem obrzmiałych płatków, bezwstydnie odkrywających środek i dumnie prężące się pręciki. Było w tym widoku coś nieprzyzwoitego, co sprawiało, że bezzwłocznie spuszczało się spojrzenie i pozwalało ciemnym rumieńcom na zdobycie policzków.

Było w nim też coś hipnotyzującego, co kazało oczom wywrócić się szaleńczo, żeby nadal patrzeć. Tym razem można było sobie pozwolić na zrobienie trzech kroków w kierunku komody i wyciągnięcie chciwej dłoni, która, uwolniona, wystrzeliwała przed siebie z nieprawdopodobną prędkością, ale zatrzymywała się płochliwie tuż przed osiągnięciem celu. Było już jednak za późno — poruszone powietrze strącało ze zwiędłej lilii ostatnią porcję pyłku. Wirujące drobinki osiadały na powierzchni mebla i na pomarszczonych, zbrązowiałych płatkach innych kwiatów. Kilka z nich zdołało nawet przebić się do mętnej wody w wazonie. To ona wydzielała obrzydliwy zapach i nasączała nim popękane łodygi, wciskając się w każdą szparę i drążąc własne ścieżki w żółtawym miąższu.

Wraz z upływem czasu, organizm przyzwyczajał się do odoru i chętnie wciągał zgniliznę w płuca, dając się omamić jak kwiaty, które tak bezwolnie się poddały. Kiedy słońce zaczynało wschodzić, zauważało się, że lepki, zielony nalot pokrywa ręce, które zachłannie gładziły wyprane z koloru rośliny. Nagle myśl o opuszczeniu mieszkania wydała się wstrętna, zwłaszcza, że język już dawno wsunął się między rozchylone płatki tulipana i zazdrośnie zlizywał nektar przeznaczony dla pszczół.